فکر کنید بچه های این دوره که بیشتر سرگرمی شان موبایل و بازی های رایانه ای و اینترنت است در دنیای مجازی زندگی می کنند و شاید ساعتها از اتاقشان یا روزها از خانه هایشان بیرون نمی روند و به ارتباطات غیر واقعی می پردازند ، اما جالب اینجاست ما انسانها که موجوداتی واقعی و حقیقی هستیم چطور می توانیم همزمان در دو فضای واقعی و مجازی حضور یابیم؟ آیا می توانیم اعتدال را رعایت کنیم؟ واقعا دشوار است .
قدری تامل لازم است تا آینده را ببینیم، راستی در آینده با چه قشری روبرو هستیم؟
مهارتهای ارتباطی در زندگی واقعی روزمره یکی از ضرورت های زندگی اجتماعی است اما کودکان و نوجوانان این دوره که سرگرم موبایل، اینترنت، بازیهای رایانه ای و ... هستند در یک فضای مجازی رشد می کنند در این صورت مهارت های ارتباطی _ کلامی آنها رشد نمی کند و مهارتی بدست نمی آورند. راستی برای حل این معضل چکار باید کرد؟؟؟؟؟؟
