فرستنده :
سحر
جمعه 91/5/27
حسين (ع) بيشتر از آب تشنه لبيک بود. افسوس که به جاي افکارش زخمهاي تنش را نشانمان دادند وبزرگترين دردش رابي آبي ناميدند .
در نهان به آناني دل مي بنديم که دوستمشان داريم و در آشکار از آناني که دوستمان دارند غافليم شايد اين است دليل تنهايي مان.
در عجبم از مردمي که خود زير ظلمو ستن زندگي مي کنند و بر حسيني مي گريند که آزاد زيست
چه بيهودگي عام و چه « برزخ» بي پاياني است « بهشتي » که در آن « او » نيست. (هبوط چاپ اول، ص 18)